သူ့ အခန်း ရှေ့မှာ ဗေဒါရောင် လိုက်ကာကြီးတွေ ကို ဆွဲဖယ် လိုက်တော့ ညိုမောင့် ကို စာရေးစားပွဲတွေ ကို အေးအေးဆေးဆေး သုတ်နေတာ ကို တွေ့ရသည် ။
ပြီးတော့ ပြတင်းပေါက် မှန်တွေ ကို ဆပ်ပြာစပရေးဘူး နှင့် ဖြန်းပြီး အဝတ်စုတ် နှင့် သုတ်သည် ။ ပြီးတော့ ညိုမောင် သည် သူ့ နာရီကို ငုံ့ ကြည့်သည် ။ နောက်ပြီး အရေးကြီး ဟန် ဖြင့် စားပွဲနောက် နှင့် ရှေ့တွင် ရှိသော ခုံတွေ ကို စားပွဲပေါ် ကောက်၍ တင်ပြီး ဖုန်စုတ်စက် ဖြင့် ဖုန်တွေ စုတ်သည် ။
ပြီးတော့ နေသားတကျ ပြန် စီ ၍ ထားသည် ။
ထို အလုပ်တွေ အားလုံး ကို လုပ်နေသော ညိုမောင့် မျက်နှာတွင် ဒေါသ မရှိ ။ မကျေနပ်တာ မရှိ ။ အားငယ် ညှိုးနွမ်းနေတာ မရှိ ။ ပကတိအတိုင်း ပင် ရှိသည် ။ လမင်းစိုး က အနောက်ဘက် ဓာတ်လှေကား မှ တက် လာသဖြင့်သာ ညိုမောင် မသိခြင်း ဖြစ်သည် ။
ထို့နောက် နာရီ ကို ညိုမောင် ငုံ့ ကြည့်သည် ။ သူ့ သန်ရှင်းရေး လုပ်ပြီးသော အရာအားလုံး ကို စေ့စေ့စပ်စပ် ကြည့်သည် ။ ပြီးတော့ ညိုမောင် သည် သူ့ သန့်ရှင်းရေးကိရိယာတွေ အားလုံး ကို ယူ ပြီး သူ့ အခန်း ရှေ့မှာပင် အနောက်ဘက် ရှိ စတိုခန်း သို့ ထွက်သွားခဲ့သည် ။ ညိုမောင့် မျက်နှာတွင် ဒေါသ မရှိ ။ သို့သော် နူတ်ခမ်း က ဘာတွေမှန်း မသိတာတွေ ကို တော့ ရွတ်၍ နေတာကို လမင်းစိုး သတိထား မိသည် ။
သိပ် မကြာခင် ကုမ္ပဏီဝန်ထမ်းများ ရောက်လာကြ၏ ။ သူတို့ နေရာ ၊ သူတို့ ခုံတွေ အရင်တုန်း ကလို မဟုတ်ဘဲ သန့်ရှင်း တောက်ပနေတာ ကို တွေ့ တော့ အံ့ဩ ကြသည် ။ အချင်းချင်း လှမ်း၍ မေးကြသည် ကို လမင်းစိုး အခန်း ထဲ မှ ငေး၍ ကြည့် နေမိသည် ။
Reception လည်း ထို့ သန့် ပြန့်နေပါသည် ။ သို့သော် Reception သည် အရင်တုန်း က လို အသက် ဝင် မနေတော့ဘဲ တိတ်တဆိတ် တာဝန်များ ကို ထမ်းဆောင် နေကြတာ ကိုသာ လမင်းစိုး တွေ့ရသည် ။
လမင်းစိုး သူ့ ခုံ တွင် ထိုင်ပြီး တစ်ယောက်တည်း စဉ်းစား နေခဲ့သည် ။ သူ့ လုပ်ရပ်သည် ခံစားမှု ကို ဦးစား ပေးခဲ့သည့် လုပ်ရပ် လား ၊ ကုမ္ပဏီ ၏ တကယ် ချမှတ်ထားသော စည်းကမ်း လား ။
လမင်းစိုး ဝေခွဲ၍ မရပါ ။ သူ လိုချင်ခဲ့သည် က ညိုမောင် သည် သန့်ရှင်းရေးသမား ဆိုသော ရာထူး ကို တူးတူးခါးခါး ငြင်းဆိုပြီး သူ့ ကို ဝမ်းနည်းပက်လက် တောင်းပန်စေချင်တာ ဖြစ်သည် ။ သို့သော် သူ လိုချင်သလို ဖြစ်၍ မလာခဲ့ ။ ဥက္ကကျော် ကတော့ ရှင်း သည် ။ သူ့ အရည်အချင်း က ဌာနမှူး တစ်ယောက် အရည်အချင်း မို့ ဌာနမှူး ရာထူး ကို တောင်းသည် ။ လမင်းစိုး က သုံးလ အစမ်း ခိုင်း ပြီးမှ စဉ်းစားမည် ဆိုသဖြင့် ထွက် သွားခဲ့သည် ။ အခု ဒီ ညိုမောင် ဆိုတဲ့ ငတိ က ဘာကြောင့် သူ့ အနှိပ်အစက် ကို အပြုံး ဖြင့် ခံ နိုင် နေရသနည်း ။
ထိုအချိန်မှာ ပင် ကိုကို့ ထံ မှ Fax တစ်ခု ဝင်လာသည် ။ Fax က ဂျပန် မှာ ဆွေးနွေးမှုများ အဆင် မပြေ ။ မြသဇင် နှင့် မပြေလည်ပါ ၊ Share ကိစ္စများ ခဏမှေးထားပြီး အသေးစိတ် ကို ရောက်မှ ပြောပြမယ် ဆိုတာပဲ ဖြစ်သည် ။
ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်ပြီလဲ ဆိုတာ ကို လမင်းစိုး မစဉ်းစားတက်တော့ ။
ကမ္ဘာကြီး သည် အရှိန်တစ်ခု နှင့် လည်ပတ်နေရသည် ဟု ဆိုလျှင် ထို အရှိန် ထဲတွင် လမင်းစိုး သည် အများနည်းတူ ပါဝင်နေသည် ဟု ဆိုရမည် ဖြစ်၏ ။
ပိတောက်ဦး နှင့် မိုးဦးစက်များ သည် ချိန်းဆိုထားခြင်း မဟုတ်ပါ ။
အခြေအနေ ဟု ခြုံ၍ ခေါ်လျှင်ရသော သဘာဝတရားကြီး က ထို အခြေအနေ တွင် ပိတောက်ပွင့် သည့် ရနံ့ ၊ မုန့်လုံးရေပေါ် နှင့် သင်္ကြန် ၏ အော်သံ ပျော်သံများ အားလုံး ကို ပေါင်းစည်း လိုက်လျှင် မည်သို့မျှ စာဖွဲ့ ၍ မရသော ရင်တွင်း ရနံ့ ကို ရကြစမြဲ ဖြစ်သည် ။
အခု ထိုသင်္ကြန် သည် လာ တော့မည် ။
ယခု လာမည့် သင်္ကြန် တွင် လမင်းစိုး လုပ်မည့် Project အသစ် အတွက် ကြော်ငြာမဏ္ဍပ် ထိုး ရမည် ။ ကြော်ငြာဘုတ် တေွ ထောင် ရမည် ။ မင်းသား မင်းသမီး အဆိုတော်တွေ ကို ကိုယ့် မဏ္ဍပ် လူစည်ရေး အတွက် ငှားရပြုရ ဦးမည် ။ ထိုကိစ္စ အတွက် ကိုကို့ Fax က ဆက်ကြိုး စားရမည့်လား ၊ ဖျက် ပစ် လိုက်ရမည်လား ဆိုတာကို မကွဲပြား ဖြစ်နေသည် ။
ကိုကို နှင့် မြသဇင် အခြေအနေ ကလည်း ဘယ်လိုမှန်း မသိ ။
ကိုကို နှင့် မြသဇင် သည် မြန်မာနိုင်ငံ မှာ တွေ့ကြတာ မဟုတ်ဘဲ ဂျပန်နိုင်ငံ တွင် တွေ့ခဲ့ကြခြင်း ဖြစ်သည် ။ အခု ကိုကို နှင့် လမင်းစိုး တို့ ကုမ္ပဏီ အောင်မြင်နေခြင်း မှာ ဂျပန်နိုင်ငံ မှ မြသဇင် ၏ အကူအညီ ပါသည်ဆိုတာကို ငြင်း၍ မရတာတော့ အမှန်ပင် ဖြစ်သည် ။
အခု လုပ်ငန်း ထပ်မံ တိုးချဲ့မည့် အလှကုန်ကိစ္စ ကျမှ မြသဇင် ဘက် မှ ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲတော့ လမင်းစိုး လည်း ကိုကို လာ မှပင် သိရတော့မည် ။
ဂျပန် မှာ အမျိုးအမည် တပ်၍ မရသော ပြဿနာ အပြင် ကုမ္ပဏီ တွင် ဖြစ်နေသော ပြဿနာ တစ်ခု ကို လည်း လမင်းစိုး ရင်ဆိုင် နေရသေးသည် ။ ထို ပြဿနာ မှာ ညိုမောင့် ကို သန့်ရှင်းရေး အထိ ရာထူးချထားခြင်း ကို ဝန်ထမ်းများ တစ်စစ သိရှိသွားကြခြင်းဖြစ်သည် ။
ထို့အတွက် လမင်းစိုး ကို တိုက်ရိုက် ထိခိုက်ခြင်းတော့ မဖြစ်ပါ ။ ဒါပေမယ့် လမင်းစိုး အခန်း ထဲ က ထွက် လိုက်လျှင် ဝန်ထမ်းတွေ အားလုံးက ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်ဖြင့် အလုပ် လုပ်ကြတာ လမင်းစိုး ကို အလုပ် ကိစ္စက လွဲပြီး အခြား အလ္လာပ္ပသလ္လာပ ပင် မပြောကြတော့တာ ကို လမင်းစိုးခံစား နေရသည် ။
လမင်းစိုး ၏ ရုံးခန်း ကို ရောက်လာပြီး ထို အခြေအနေတွေ ကို အားလုံး သိသွားသော ယမင်းမ က တော့ …
“ မင်း စိတ် လျှော့ရမယ် ” ဟု စ၍ ပြောသည် ။
“ ငါ သူ့ ကို ထုတ်ပစ်တာ မဟုတ်ဘူး ယမင်း ”
“ ထုတ်ပစ်လောက်တဲ့ အပြစ် လည်း ဟုတ် မှ မဟုတ်တာပဲ ကွ ၊ မင်း ဥက္ကာကျော် ကို ထုတ်ပစ်လိုက်တော့ ကုမ္ပဏီ က ဝန်ထမ်းတွေ က ဘာ ပြောလဲ ဝမ်းတောင် သာသေးတယ် မဟုတ်လား ”
“ အင်း … ဒါတော့ ဟုတ်တယ် ၊ ဒီကောင် က ဆရာကြီး လုပ်ချင်တာကိုး ”
“ အဲဒါပဲလေ ၊ ညိုမောင် က ရိုးသားတာ ကိုး ၊ ရိုးသားတဲ့ လူ ကို ဖိ ထောင်းမှ တော့ မင်း ကို မဆက်ဆံချင်တော့ တာ ဘာ ဆန်းသလဲ ၊ ကုမ္ပဏီပိုင်ရှင် တစ်ယောက် ရဲ့ လက်အောက် ငယ်သားတွေ က ချစ်နေတာ ပဲ ဖြစ် သင့်တယ် ၊ ကြောက် နေရတာ မဖြစ်သင့်ဘူး လမင်းမ ”
“ ဒါဆို ငါ က သူ့ ကို အရင်ရာထူး မှာ ပြန် ခန့်ရမယ်ပေါ့ ”
“ ဟင်အင်း … တစ်ဆင့် ပါ ထပ် တိုးပေးလိုက် ”
သူငယ်ချင်း နှစ်ယောက် အားရပါးရ ရယ်မော လိုက်ကြည်သည် ။
ပြီးတော့ လက်ဝါးချင်း ရိုက်လိုက်ကြ၏ ။
လမင်းစိုး သည် ညိုမောင့် ကို သူ့ မျက်စိထဲ မှာ မြင်ကြည့်သည် ။ ခံစားမှု သည် အားလုံး အဆင် ချောလျက်ရှိ၏ ။
နိုင်နေကျ လူ သည် အနိုင် ကို ယူ မှ ကျေနပ်ကြစမြဲ မို့ ‘ အနိုင် ‘ ကလေး တော့ ယူ လိုက်ဦးမှ ဟု သာ လမင်းစိုး စဉ်းစား နေမိပါသည် ။
သော်သော် သည် နူတ်ခမ်းဖူးဖူးထွေးထွေးကလေး က လွဲ လျှင် ထူးထူးခြားခြား လှသည် ဟု ပြော၍ မရပါ ။
ဒါပေမယ့် သော်သော့် မျက်နှာ ပေါ် တွင် ဘဝ ကို ရင်ဆိုင် တိုက်ခိုက်နေသော ရင့်ကျက် နားလည်မှု တစ်ခု ကလည်း သိမ်မွေ့စွာ ရှိနေခဲ့သည် ။သော်သော့် အတွက် ကြမ်းတမ်းသော လောကဓံ သည် သော်သော့် မျက်နှာ ကို ‘ ရင့်ကျက်ခြင်း ‘ ဖြင့် အလှ တိုးစေသည် ။
စကားလည်း မပြော ၊ လှုပ်ရှားမှုလည်း မရှိသောအဖြစ်ကြောင့် သော်သော် အံ့ဩပြီး မော့ ကြည့်တော့
သူ့ ကို တည်ငြိမ်စွာ စိုက်ငေးနေသော ညိုမောင့် မျက်ဝန်းတွေ နှင့် သွား ဆုံသည် ။ သော်သော့် ရင်ခုန်သံ သည် ပုံမှန် တည်နေရာမှ ရုတ်တရက် တိုးဆောင့် ၍ သွားသည် ။ ဒါကို ရင်ခုန်တယ် လို့ ခေါ် တာလား ၊ သော်သော် ထ ရပ်မိမှန်း မသိ ထ ရပ်မိပါသည် ။