“ ဟာ သွားပြီ ”
ကြည့်နေစဉ် အချိန် အတွင်း မှာ ပဲ “ဖလွတ် ” ဆို ငချည့် ၊ ချိုင်းထောက် ကို ထားပြီး ပလက်ဖောင်း ပေါ် တက် ပြေးတာ ။
“ ဟာ ဒါတော့ မြန်သဟ ”
ငချည့် ။ လူ က သာ ချည့် တာ ။ အပြေးတော့ သန်သား ။
လမ်းလယ်ကောင် မှာ ချိုင်းထောက် တစ်ယောက် တည်း ကျန်ခဲ့တာ ။
“ ကျွီ ”
“ အမယ်လေး ကိုကို ကယ်ပါဦး ”
အံမယ် ၊ ဒုက္ခ ကြုံလို့ ‘ တ ’ တာ တောင် ဘုရား မ တ ဘူး ။
“ ကိုကို ကယ်ပါဦး ” တဲ့ ။
သူ့ ကိုကို ငချည့် က သူ့ ကို ထားပြီး ထွက် ပြေး တာ ။ ပလက်ဖောင်း မှာ ရေတောင် သောက် နေပြီ ။
ကား က ဘရိတ်အုပ် မြန် လို့ပေါ့ ။ ကားသမား သာ မမြန်ရင် ချိုင်းထောက် ကျိုးပြီ ။
ဒါကိုတောင် ငချည့် က မာန် မလျှော့ဘူး ။ လက်မောင်းပိန် ပေါ် က အင်္ကျီ ကို လိပ်တင်ပြီး …
“ ဟေ့ လူ ကား ကို ဘယ်လို မောင်းတာလဲ ဗျ ၊ လူ ဖြတ် နေတာ မမြင်ဘူးလား ၊ တယ်လေ ငါ လုပ် လိုက်ရ ”
ဆိုပြီး သွား နေလို့ ဒရိုင်ဘာ မူလီ ကြပ် တဲ့ ဂွ ကြီး ဆွဲ ဆင်းလာပြီး ..
“ ဟင် ဘာ စကား ပြောတာလဲကွ ၊ မျဉ်းဝါကြား မ ဖြတ်ဘဲ မဖြတ်ရမယ့် နေရာ က ဖြတ်တာ သေချင် လို့လား ၊ လာလေ ”
တက္ကစီဒရိုင်ဘာ ကို သံဂွကြီး နဲ့ မြင် တော့ ငချည့် ကြောက်ကြောက်လန့်လန့် နဲ့ ပလက်ဖောင်း ပေါ် ပြန် ပြေး တက်သွားပြီး
“ ဟေ့လူ ခင်ဗျား စကား ပြော ရင် ကောင်းကောင်း ပြော ၊ လက် မပါနဲ့ ”
ကားသမား က ဆဲဆိုပြီး ထွက် သွားမှ လေ ထဲ ကို ခြေ တစ်ချက် လွှဲ ကန်ပြီး
“ တောက် ကိုယ့် အသက် နဲ့ မက ချစ်ရတဲ့ ချစ်သူ လေး ပါ နေလို့ပေါ့ ကွာ ၊ နောက်မို့ဆို သေသွား မယ် ၊ လာ ချစ်လေး ”
ဆိုပြီး ချိုင်းထောက် လက် ကို ငချည့် ဆွဲ ပြီး ထွက် သွားလေရဲ့ ။ ချိုင်းထောက် က လည်း အမှတ် မရှိ ဘူး ။
“ ကြောက်ဖုတ် ကောင်းလိုက်တာ ကိုကို ရယ် ( စကား မပီတော့တာ ) ရင် တွေ တောင် တုန်တယ် ”
ဒါကို ငချည့် က မာန် မလျှော့ဘူး ။
“ ကိုယ့် ချစ်သူလေး ပါ လာလို့ပေါ့ ကွာ ၊ ကိုယ် ဖြဲ ရင် ပြဲ တယ် ဆိုတာ ချစ် သိတယ်နော် ”
ဒါကို ချိုင်းထောက် က လည်း
“ သိတာပေါ့ ကို ရယ် ၊ ကို ဖြဲ ရင် ပြဲ နေကျပဲ ၊ ကြောက်ဖုတ်ကောင်း လတ်တာ ”
ဆိုပြီး ထုံးစံ အတိုင်း ချိုင်းထောက် သဖွယ် ငချည့် ချိုင်း အောက် တိုး ဝင်ပြီး လိုက် သွားတော့တာ ။
အမှန်ဆို စဉ်းစား ကြည့် ။
“ ကိုယ် အသက် မ က ချစ်ရတဲ့ ချစ်သူလေး ”
တဲ့ ။ တကယ် အရေးကြုံ တော့ ကိုယ့် အသက် သာ တန်ဖိုး ထားပြီး ထွက်ပြေး သွား တာ ဘယ်သူတုံး ။ ကဲ … ဒီလောက် အားကိုးချင်စရာ မကောင်းတဲ့ ငချည့် ။ အန္တရာယ် နဲ့ ကြုံ လာတဲ့ အခါ ကိုယ့် ကို ချန် ထားပြီး ထွက်ပြေး သွား တဲ့ ငချည့် ။ ကိုယ့် အမှား ကို ဝန် မခံဘဲ တစ်ပါးသူ ကို သံကောင်းဟစ် ရန်ရှာ တဲ့ ငချည့် ။ လူ က လည်း ငချည့် ။
ကောင်းကွက် ဆိုတာ တစ်ကွက် မှ မရှိဘူး ။ ဒါကို ဘာကိစ္စ အားကိုး နေဦးမှာလဲ ။
လောက မှာ ဘာ တစ်ခု မှ မကောင်း ဘဲ အပြော ကောင်း လို့ ယုံကြည် ခံ နေရ သူ တွေ အများကြီး ။ ဒီလို လူတွေ အများကြီး ပါ ။
လမ်း ဖြတ်ကူးချိန်လေး တစ်ခု မှာ တောင် အား မ ကိုး ရ ရင် ဘဝကြီး တစ်ခုလုံး ဖြတ်ကူး ဖို့ အတွက် ဘာ ယုံကြည်စရာများ ရှိလဲ ။
ယောက်ျား ဆိုတာ လဲ ကိုယ် ချစ်တဲ့ သူ ကို အကာအကွယ် ပေး ရမှာလေ ။ ထွက်ပြေး ရ မှာ မဟုတ်ဘူး ။
ဒါပေမဲ့ လည်း ပေါ့ ။
တချို့ယောက်ျား တွေ က ကြောင် နဲ့ တူတယ် ။
“ အိမ် သာ ရင် ကြောင် နေပါတယ် ”
“ အိမ် မသာယာ ရင် အဲဒီ ကြောင် က ထွက်ပြေး သွားပါလေရော ”
ဒါကြောင့် သတိပေးပါရစေ …
“ ရည်းစား ထား တာ ကြောင် မမွေးမိပါစေနဲ့ ”
အခုခေတ် ကလေး တွေ က ခေတ် ပဲ မီ လွန်း နေတာလား ၊ ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာမှု က ပဲ ပုံစံ ပြောင်း သွားတာလား မသိပါဘူး ။
ဆုံးဖြတ်မှုတွေ ပုံစံ ပြောင်း လာ ကြပါတယ် ။
Facebook ကို စွဲစွဲမြဲမြဲ သုံးသူတွေ ဆို ပို ဆိုးပါတယ် ။
ကလေးမလေး တစ်ယောက် နဲ့ စကား ပြော ဖြစ်တော့
“ သမီး ရဲ့ အချစ်ဆုံး Friend တွေ က အမေရိကား က တစ်ယောက် ၊ ကနေဒါ က တစ်ယောက် ၊ ဩဇီ က တစ်ယောက် ”
“ ဒီ က လူတွေ နဲ့ က ရော Friend မဖြစ်ဘူးလား ”
ဆိုတော့ ဘာ ပြောတယ် သိလား ။
“ အကျင့် မကောင်း လို့ Block ထားတယ် ”
ဒါနဲ့ ကိုယ် လည်း ဆက် မေး ရတာပေါ့ ။